Dag 18 - Zion

Ondanks het vervallend ogende motel hebben we toch een goede nachtrust gehad. We gaan wel weer vroeg op pad, vooral weer vanwege de hitte. We rijden vandaag naar Zion National Park, het volgende natuurpark waar we erg naar uitkijken. Het plan is hier om enkele grote hikes te maken, waaronder vandaag een hele mooie door het water heen.
Onderweg naar het park stoppen we bij een Duitse bakkerij. We bestellen een ouderwets kaiserbroodje met ham en kaas en kopen nog wat lekkernijen voor de rest van de dag. Zodra een bus met Nederlanders ook binnenstroomt, kiezen wij snel het hazenpad. Heel toevallig was het dezelfde bus die we ook al in Moab tegenkwamen bij ons hotel daar.

Voordat we bij de ingang van Zion zijn moeten we eerst nog door twee tunnels heen. Eentje was erg kort, maar bij de tweede kan er maar van één kant tegelijk het verkeer door. Daar moet je dus soms even wachten. Vlak voor de tweede tunnel zit echter ook de trailhead van onze eerste hike van de dag. De Canyon Overlook trail leidt naar een mooi uitzichtpunt vanuit waar we een deel van de vallei kunnen overzien. Op de terugweg naar de auto snoepen we onze lekkernijen op en genieten van de rust. Als we teruggekomen zijn bij de auto zien we een grote file staan voor de tunnel. Mooie timing dus, want dan zou onze kant wel snel open gaan. Dat gebeurde ook, en na lang zoeken vonden we ook nog een parkeerplek bij het Visitor’s Center. Het is daar erg druk, want binnen het park mag er niet met de auto worden gereden. Er rijden shuttle bussen die je van punt naar punt brengen.

Voordat we de bus nemen gaan we eerst op jacht naar waterschoenen voor ons beide en een grote stok voor Jidske. We zijn namelijk van plan om The Narrows te gaan bezoeken. Een hike die voornamelijk door het water gaat. Een dikke vijftig dollar later gaan we naar de bus. Daar staat een grote rij, maar doordat de bussen af en aanrijden duurt het niet eens lang voordat we een plekje hebben. We gaan naar de laatste busstop, Temple Of Sinawava. De rit duurt door alle stops ongeveer veertig minuten. We krijgen zo wel al veel te zien van Zion, maar om echt wat te zien moet je echt de trails doen.

Voordat we bij The Narrows aankomen moeten we ook nog de Riverside Walk aflopen. Toch ook een kleine mijl, maar dan kunnen we wel al aan onze schoenen wennen. Bij het begin van The Narrows is het erg druk. Iedereen wil toch even met zijn voeten in het water, en de meesten laten het dan hierbij. Wij willen echter wat verder gaan. Door de stenen in het water moet je elke keer goed oppassen waar je de volgende voet neerzet. Door het troebele water kun je dit niet altijd zien. Daar heft Jidske gelukkig de stok voor. Er is dan ook nog vaak stroming die wordt veroorzaakt door diezelfde stenen. Op de heenweg hebben we stroming tegen en kiezen we ook nog vaak de kant op als daar stenen aan de oppervlakte liggen. Na een kleine mijl wordt het aantal toeristen al steeds minder. Je kan de hele 8 mijl aflopen, maar daar kiezen wij niet voor, wellicht een mooie voor in de toekomst. We genieten van de rotsen waar ook een waterval te zien is. Verder veel groen en door de smalle doorgang is de naam ook verklaard.

Na een tijdje besluiten we dat het tijd is om te draaien. Voor Jidske het sein om Evert zijn rugzak over te nemen. Evert kan dan wat meer van het midden en diepere deel opzoeken en daar proberen zijn balans te houden. Dat lukt goed, maar zeker ook niet altijd. Tot een schaterlachende Jidske aan toe, als Evert met zijn kont op de rotsen komt te zitten. Evert pakt nog een mooie stroomversnelling mee en dan is het wel goed geweest. In onze zeiknatte kleren en schoenen lopen we terug richting de bus. Daar kunnen we gelukkig meteen instappen. Door de zon en inspanning vallen we al snel in slaap in de bus. Gelukkig zijn we weer op tijd wakker voordat we bij het Visitor’s Centre aankomen.

We checken hierna in bij ons hotel, Bumbleberry Inn, wat vlak na de ingang van Zion ligt. Ideaal dus. Bij Wildcat Willies gaan we proberen om wat beter eten te scoren dan de dag ervoor. Dat lukt gelukkig wel, al zijn de Amerikaanse grote porties nog niet helemaal aan ons besteed. Het voorgerecht calamaris was al bijna genoeg geweest en toen moesten de burgers nog komen.

Als we weer bij het hotel aankomen, pakken we al onze spullen al in voor de dag van morgen. Dan staan wij namelijk al vroeg op om de eerste bus richting Weeping Point te nemen. Dat is de busstop die is naar Observation Point gaat leiden. Onze grootste hike van de vakantie, en ook de meeste uitdagende.