Dag 19 - Zion
Door: Evert en Jidske
Blijf op de hoogte en volg Evert & Jidske
23 Juni 2016 | Verenigde Staten, Hurricane
Na dertig minuten komen we aan bij de juiste bushalte. Daar stappen we uit de bus samen met nog drie andere koppeltjes. We gaan nog even naar het toilet en dan kan de hike beginnen. Het eerste stuk is erg steil en in een aantal switchbacks stijgen we al heel wat meters. Op dat moment denken we beiden: waar zijn we aan begonnen! Maar we zetten door. Tijdens dit eerste stuk schrikken we opeens want we horen een herrie. Het lijkt wel of er stenen omlaag vallen, maar als we goed kijken zien we ineens een hert op het pad staan. Die kijkt om zich heen en besluit dan om via de heuvel verder af te dalen naar beneden. Dat gaat een stuk sneller dan via het pad maar is voor ons natuurlijk niet te doen.
Als we het eerste steile stuk achter de rug hebben gaan we de bocht om en krijgen we een mooi vlak stuk tussen twee bergen in. Dit is erg indrukwekkend. Aan het eind van dit vlakke stuk komen we bij Echo Canyon. Dit is een canyon tussen twee bergen, waar zelfs nog water onderin staat. We lopen voor de canyon langs en gaan een andere berg op. Vlak na deze canyon moeten we een aangelegd bruggetje over om weer op een ander deel berg te komen. Na dit bruggetje gaat het geleidelijk weer omhoog. Het voordeel van zo vroeg starten is dat het lekker rustig is op de berg en we lopen nog in de schaduw. Hierdoor is het toch goed te doen. Na dit wat geleidelijke deel komen we weer bij een deel waar het steiler omhoog gaat. We hebben het allebei wel zwaar maar het is goed vol te houden en goed te doen.
We hebben de afspraak dat we beiden in ons eigen tempo lopen en klimmen. Dat betekent dat Jidske begint en Evert nog even wacht voordat hij gaat lopen. Evert haalt Jidske dan in en we moedigen elkaar aan. Als we twee bochten gelopen hebben wacht Evert weer op Jidske. We komen even bij, drinken wat, en gaan weer verder. Dit werkt voor beiden het beste. Hierdoor kunnen we allebei ons eigen tempo lopen en houden we het beste vol. Als een van de twee het wat zwaarder heeft blijven we natuurlijk bij elkaar lopen. En ook de vlakke stukken doen we samen. Op deze manier weten we samen boven te komen. Als we het hoogste punt bereikt hebben moeten we nog een vlak stuk lopen naar de andere kant van de berg voor het bereiken van observation point. De hele weg hebben we geen idee hoever het nog is en dat vinden we niet erg. Echter zien we bij het laatste vlakke stuk aan de andere kant ons eindpunt. Op dat moment breekt Jidske. Dit omdat ze het toch wel zwaar heeft gehad en weet dat ze nog terug moet en niet meer kan. Met steun van Evert zet ze door en binnen tien minuten zijn we bij Observation Point. We zijn super trots op elkaar dat we dit samen bereikt hebben. Het is hier boven heerlijk dus we besluiten even lekker bij te komen en te genieten van het uitzicht.
Nadat we zijn bijgekomen en wat mooie foto’s gemaakt hebben besluiten we weer af te dalen naar beneden. Als we naar beneden lopen dan denken we toch regelmatig: wow hebben we dit helemaal naar boven gedaan! En zijn we extra trots op onszelf. Het blijkt ook dat sommige stukken wel erg steil waren, dat merk je nu nog veel beter. Ook staat de zon nu veel hoger en is er minder schaduw. Dus we zijn nu nog extra blij met ons vroege vertrek. Als wij afdalen komen we heel wat mensen tegen die omhoog gaan. De meesten zagen er een stuk beroerder uit dan wij, dus dat gaf ook wel een motivatie.
Bij Echo Canyon stoppen we even voor het maken van wat foto’s en komen we in de schaduw lekker op adem. Daarna krijgen we weer het vlakke deel. Dat is toch wel fijn voor onze gewrichten, want die hebben het toch wel zwaar. Het laatste deel omlaag is toch ook wel weer erg steil en Jidske krijgt heel veel last van haar knie. Hier heeft ze altijd al last van en draagt deze vakantie ook een knieband om het beter vol te houden. Maar dit dalen doet de knie geen goed en het laatste stuk is dan ook erg pittig voor Jidske. Maar ze komt beneden en dit alleen maar door de steun van Evert. Hij blijft continu bij haar en steunt haar. Ze kan af en toe op zijn hand steunen zodat de knie meer ondersteunt wordt.
Samen komen we beneden en zijn blij dat we het gehaald hebben. We komen bij een paar bankjes, maar die zijn vol. Gelukkig maakt een vrouw meteen ruimte omdat ze ziet dat Jidske het zwaar heeft. Daar kan Jidske dan even zitten en bijkomen. Een meisje vraagt of wij ook naar Weeping Rock waren gewandeld want dat was ook een wandeling vanaf het zelfde start punt. Evert bevestigt dit, want die dacht dat ze Observation Point vroeg. Maar Jidske ontkent het en zegt dat we naar Observation Point gelopen zijn. Het gezicht van het meisje spreekt boekdelen, dat is nu vol verbazing en bewondering.
Als we weer op adem zijn nemen we de bus terug naar de parkeerplaats. We gaan naar de auto en terug naar het hotel. Daar gaan we eerst even uitpuffen en bijkomen. Als we wat zijn bijgekomen gaan we te voet naar de hoofdstraat om daar een welverdiende milkshake te gaan eten. Als deze op zijn gaan we terug naar het hotel. Het is buiten ondertussen 40 graden Celsius dus we zoeken de koelte van de kamer op. We gaan het verslag van gisteren schrijven, maar Jidske is zo moe dat ze na tien minuten in slaap valt. Evert gaat ook relaxen en laat Jidske slapen.
Om half acht besluit Evert om Jidske toch maar wakker te maken om wat te gaan eten. We besluiten om naar hetzelfde restaurant als gister te gaan want die was goed bevallen. Vandaag kiezen we als appetizer om calamaris ringen te delen en als hoofdgerecht delen we een steak.
Na het eten gaan we terug naar het hotel en gaan we slapen. Morgen hoeven we niet heel vroeg op dus er wordt geen wekker gezet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley